Historia Powiatu Milickiego

Historia dwóch (a nawet trzech!) graniczących ze sobą narodów - (czeskiego), polskiego i niemieckiego.

Średniowiecze i lata do 1945.

Kasztelania Milicka, Dystrykt Milicki, burgo Miliczensis

Najstarsza wzmianka dotycząca grodu w Miliczu pochodzi z I połowy XII wieku. Została zawarta w bulli protekcyjnej wydanej 7 lipca 1136 roku przez papieża Innocentego II, w której papież wziął pod opiekę arcybiskupa gnieźnieńskiego Jakuba, jego diecezję i posiadłości „de Miliche Castello, quod est de Uratizlauensi episcopatu, plenarie decimationes per totum ex hac parte Bariche” (SUb I, 9, s.8). 20 lat później, 23 kwietnia 1155 roku, papież Hadrian IV wydał bulę protekcyjną, tym razem dla biskupstwa wrocławskiego „castrum Milich ad usum fratrum supradictwte ecclesiae deputatum cum pertinantiis suis” (SUb I, 28, s.19)

Milicz leży w Dolinie Baryczy będącej od wieków naturalną granicą dwóch krain Polski: Śląska i Wielkopolski. Osada a następnie gród zlokalizowany był w bezpośrednim sąsiedztwie szlaku handlowego, wiodącego z południa z Czech i Moraw przez Wrocław w kierunku Gniezna i Torunia i dalej na Pomorze. Wzniesienie warowni w miejscu starej przeprawy przez rozległe i silnie zabagnione koryto rzeki Baryczy, na piaszczystej ostrowie, w miejscu typowym dla lokalizacji państwowych i kościelnych siedzib władzy wpisuje Milicz w tematykę związaną z powstaniem i rozwojem państwa Pierwszych Piastów.  Północna część ziem, prawobrzeżna strona Baryczy, w średniowieczu wchodziły w skład Wielkopolski, a lewobrzeżna strona Baryczy do Śląska. Określenia „clavis regni Poloniale ab illa parte” użył król czeski Jan Luksemburski w dokumencie wystawionym 30 marca 1337 określający zakres uprawnień w części ziemi milickiej, własności kapituły dzierżawionej przez jednego z kanoników, archidiakona Henryka z Wierzbna. Milicz, nazwany „kluczem Królestwa Polskiego” został uznany za miejsce o strategicznym znaczeniu, podkreśla to graniczne położenie  grodu nad Baryczą. W obrębie osadnictwa prawo i lewobrzeżnego istniał tu kościół św. Wojciecha z proboszczem o imieniu Prawot jak również osada rzemieślniczo-targowa zwana burgusem. Wzmianka o tym znajduje się w XIV- wiecznym falsyfikacie datowanym na 28 maja 1223 rok oraz w tzw. „ugodzie milickiej” z 1249 roku. Większość badaczy gród kasztelański lokalizowała na wzniesieniu zwanym Wzgórzem Chmielowym (Hopfenberg) o wysokości 107,8 mnpm położonym na północ od miasta i przypisywała zorganizowanie milickiego terytorium grodowego działalności Bolesława Krzywoustego. Milicz jawi się jako osada składająca z licznych członów  (osady, grodziska, podgrodzia, punkty osadnicze i obiekty sakralne) osadzona w rozlewisku rzeki z licznymi meandrami okresowo wysychającymi, z których najważniejszą rolę odgrywał gród na Górze Chmielowej oraz pałac biskupi przebudowany w połowie XIV wieku na rezydencję książęcą. Przy podziale na osadnictwo prawobrzeżne, którego początki związane są z osadą plemienną, a następnie piastowskim grodem, siedzibą władzy książęcej oraz lewobrzeżne z władztwem kościelnym. W XI wieku w Miliczu znajdowały się dwa grody – kasztelański i biskupi położone na przeciwległych brzegach rzeki Baryczy a czas ich funkcjonowania zazębił się w XIII wieku. Na liście urzędujących tam wówczas kasztelanów, znajdowały się osoby pełniące funkcję zarówno z rąk księcia, jak komes Nachezjusz (przed 1249r.) i Stefan z Wierzbnej (1250r.), jak też z ręki kościoła – Sdislaus (przed 1249r.), Wojciech Racławic ze Strzelina (1251r.) czy Mroczko Wezenberg (1291r). Co związało się konfliktem kasztelana kościelnego i kasztelana      W okresie rozbicia dzielnicowego Polski dochodziło do licznych przygranicznych konfliktów zbrojnych pomiędzy księstwami. W wyniku aneksji południowe ziemie Wielkopolski przyłączone zostały do Śląska przez książąt śląskich. W 1217 miało miejsce w Sądowlu zawarcie pokoju pomiędzy księciem wielkopolskim Władysławem Laskonogim, a księciem śląskim Henrykiem I Brodatym w wyniku, którego południe Wielkopolski wraz z północną częścią dzisiejszego powiatu milickiego (dzisiejsza gmina Cieszków) przypadła temu ostatniemu. Od czasów Bolesława Krzywoustego Milicz należał do ziemi śląskiej i był siedzibą kasztelanii. W latach 1164–1358 należał do Księstwa wrocławskiego, wymieniony jako jedno z miast przypadłych księciu Bolesławowi Wysokiemu.

Po Henryku Pobożnym te ziemie odziedziczył jego syn Henryk III. Później stanowiły własność Henryka IV Probusa, a potem Henryka Grubego. W wyniku wojny z księciem głogowskim Milicz wchodzi we władanie Henryka Głogowczyka (księstwo Głogowskie)  w 1290. Po śmierci Henryka Wiernego w 1309 miasto wraz z Oleśnicą dziedziczą książęta oleśniccy – Bolko i Konrad od których Milicz zakupiło biskupstwo wrocławskie. W okesie od początku XIVw. do 1319 był własnością zastawną tzw. „polskiego palatyna” Alberta. W 1323 książe oleśnicki Konrad odstąpił księciu legnicko-brzeskiemu Bolesławowi Milicz. Spór między królem Czech Janem Luksemburskim a bp Nankerem dotyczy zamku lewobrzeżnego Baryczy a powstał w roku 1337, gdy Luksemburczyk jako pan feudalny dzielnicy Konrada Oleśnickiego, rozpoczął z nim negocjacje w celu przejęcia Milicza i uzyskania zgody na otwarcie zamku. Milicz był wówczas ważnym strategicznie grodem na pograniczu ślasko – wielkopolskim a według opinii nuncjiusza papieskiego Gelgharda z 1337 był on bardzo silny … prawie jak zamki królestwa polskiego. W XIV w był trzecią co do wielkości rezydencją na Śląsku. Przynależny w połowie do biskupa a w połowie do kapituły wrocławskiej.  Benedykt XII w piśmie z dnia 12 września 1337 zabronił biskupowi i kapitule wrocławskiej  pod groźbą kar kościelnych zawierać jakichkolwiek układów dotyczących otwarcia zamku. Czeski król nie dał za wygraną i w lipcu 1339 udał się do Milicza by rozpocząć oblężenie. Obronę zamku powierzono kanonikowi wrocławskiej kapituły katedralnej arcydiakonowi Henrykowi z Wierzbnej (Heinrich von Würben), ten wystraszony wydał gród bez oporu, otrzymując w zamian dwie flaszki francuskiego wina. Gdy nie pomogły starania o zwrot zamku prowadzone przez bpa Nankera, wojowniczy biskup wrocławski rzucił 15 grudnia 1340r. na Luksemburga klątwę i toczył z nim bezskutecznie spory aż do swej śmierci w 1341r. Zamek milicki odzyskał dopiero jego następca bp Przecław z Pogorzeli.  Dobra kościelne biskupa wrocławskiego i kapituły katedralnej, wraz z miastem i 17 wsiami  z powodu wysokich kosztów utrzymania i chęci zakupu warowni we Frydku w księstwie nyskim (Friedeberg, obecnie Żulowa w Czechach) sprzedano w 1358 księciu oleśnickiemu Konradowi. Losy ziemi milickiej wiążą się z aktywnością książąt oleśnickich, a potem z działalnością rodów von Kurzbach i von Maltzan. Warto wspomnieć, że zamek milicki został uszkodzony również przez husytów w 1432r.   Od 1494 siedziba wolnego państwa stanowego należącego do Kurzbachów, a od 1590 do Maltzanów. Zachowany średniowieczny układ miasta zbliżony do owalu, z rynkiem i ulicami zbiegającymi się przy dawnych bramach miejskich.

Od 1348 w ramach Korony Czeskiej (w jej ramach część śląskiego księstwa oleśnickiego, od końca XV w. jako ośrodek państwa stanowego – baronatu),

Ostatni z Piastów oleśnickich zmarł w 1492 r., a miasto z warownią przeszło w ręce króla Czech Władysława Jagiellończyka, który z kolei przekazał je Zygmuntowi Kurzbachowi. Jego synowie podzielili między siebie dolinę Baryczy. Dzięki temu powstały baronaty milicki i żmigrodzki. Mając w Miliczu status wolnego państwa stanowego, ród Kurzbachów sprawował rządy do 1590 r., kiedy to ostatnia z rodu – Ewa Popelia – wyszła za mąż za barona Joachima III Maltzana. Maltzanowie wznieśli w Miliczu m.in. pałac klasycystyczny (1790–1799), założyli pierwszy na Śląsku park w stylu angielskim. Dzięki nim doszło do uprzemysłowienia miasta i regionu. Powstały manufaktury bawełny i wełny, zakład sukienniczy i przędzalnie.

W 1742 r. wraz z całym Śląskiem Milicz przeszedł pod panowanie pruskie. W 1809 r. zniesiono feudalną zależność od hrabiów Maltzanów. W 1816 r. powołano powiat milicki.

Koniec XIX w. przyniósł, tak jak w całych Prusach, boom gospodarczy i infrastrukturalny. W mieście rozwijał się drobny przemysł, powstawały nowe obiekty, rozbudowywano sieć komunikacyjną. Dość powiedzieć, że w 1914 r. były tutaj aż trzy hotele. W 1850 r. wystawiono nowy ratusz, następnie powstała sieć wodociągowa i kanalizacja. W 1875 r. uruchomiono stację kolejową na linii Oleśnica – Chojnice. W 1894 r. Milicz zyskał połączenie ze Żmigrodem za pomocą wąskotorowej Żmigrodzko-Milickiej Kolei Powiatowej (Trachenberg-Militscher Kreisbahn Aktiengesellschaft), która z kolei w 1899 r. połączyła się z wąskotorówką Wrocławsko-Trzebnicko-Prusicką (Breslau-Trebnitz-Prausnitzer Kleinbahn Aktiengesellschaft). Łącznie dawało to bezpośredni szlak do Wrocławia, o ogromnym znaczeniu gospodarczym i kulturalnym. Przed wybuchem I wojny światowej Milicz zamieszkiwało 3780 osób. Na tutejszym zamku znajdowała się największa w Niemczech kolekcja miedziorytów.

W okresie międzywojennym Milicz nadal pełnił rolę stolicy powiatu. Do 1939 r. liczba jego mieszkańców wzrosła do 5402. Na zamku mieszkali Maltzanowie – ostatnia z rodu była słynna Maria von Maltzan (1909–1997), lekarka weterynarii, działaczka opozycji antyhitlerowskiej, w 1987 r. nagrodzona medal Sprawiedliwy wśród Narodów Świata za uratowanie podczas II wojny światowej kilkudziesięciu Żydów.

22 stycznia 1945 r. miasto zostało zdobyte przez Armię Czerwoną. Milicz od tego momentu stał się miastem polskim, a zamieszkującą go dotychczas ludność niemiecką wysiedlono. Od 1999 r. jest stolicą powiatu w województwie dolnośląskim.

od 1742 w Królestwie Pruskim, od 1871 w Cesarstwie Niemieckim, od 1918 w tzw. Republice Weimarskiej, przekształconej po 1933 w Niemcy pod rządami Adolfa Hitlera (tzw. III Rzesza).

Powiat Militsch , nieformalnie często nazywany także  powiatem Militsch-Trachenberg , był pruskim okręgiem na Śląsku , który istniał od 1742 do 1945 roku i docelowo zajmował powierzchnię 931 km². Jego miastem powiatowym było miasto Militsch . Teren dawnego powiatu znajduje się obecnie w województwie dolnośląskim .

Po podbiciu większości Śląska król Fryderyk II zarządzeniem rządu z 25 listopada 1741 r. wprowadził pruskie struktury administracyjne na Dolnym Śląsku. ^[1] Obejmowało to utworzenie dwóch izb wojennych i domeny we Wrocławiu i Głogowie oraz ich podział na okręgi i powołanie starostów 1 stycznia 1742 r. ^[2] Z majątku Militschów , Księstwo Trachenberg i W Sulau powstały mniejszościowe władstwa Freyhan, Neuschloß i dystrykt Militsch-Trachenberg. ^[3] Pierwszym starostą powiatu został Christoph Sigismund von Lüttwitz. ^[4] [5]

Rejon Militsch-Trachenberg początkowo podlegał wrocławskiej Izbie Wojennej i Domenowej. Pod koniec XVIII wieku część nazwy „Trachenberg” została wycofana z oficjalnego użycia. W wyniku reform Stein-Hardenberga w 1815 r. powiat Militsch został przydzielony do powiatu wrocławskiego województwa śląskiego . ^[6] Reforma powiatowa z dnia 1 stycznia 1818 r. w powiecie wrocławskim spowodowała następujące zmiany w granicy powiatu:

• Wsie Alexanderwitz, Exau, Groß Strenz, Klein Strenz i Leubel zostały przeklasyfikowane z powiatu Militsch do powiatu Wohlau.
• 
  Wsie Alt Hammer, Brustawe, Eisenhammer, Ellguth, Groß Lahse, Groß Perschnitz, Kesselsdorff, Klein Lahse, Klein Perschnitz, Liebenthal Linsen, Neuvorwerk i Peterwitz zostały przeklasyfikowane z powiatu Trebnitz do powiatu Militsch. ^[7]

Wizerunki herbów na pomniku dla wysiedleńców w Dolnej Saksonii w Springe

W następnym okresie dzielnicę często nazywano Militsch-Trachenberg; nazwy były różne.

8 listopada 1919 roku Wolne Państwo Prusy rozwiązało województwo śląskie i utworzyło nowe województwo dolnośląskie z powiatów wrocławskiego i legnickiego. Po cecjach terytoriów na mocy traktatu wersalskiego w 1925 r. na 106 000 mieszkańców powiatów Militsch, Groß Wartenberg i Namslau zamieszkiwało tu jeszcze około 2 tys. Polaków . 30 września 1929 r. w powiecie milickim, podobnie jak w pozostałych Prusach, nastąpiła reforma regionalna, w ramach której wszystkie okręgi dworskie zostały rozwiązane i przydzielone sąsiednim gminom wiejskim. 1 kwietnia 1938 roku pruskie prowincje Dolny i Górny Śląsk połączyły się, tworząc nową prowincję śląską. Z dniem 1 stycznia 1939 roku powiat Militsch otrzymał nazwę powiatu zgodnie z obecnie jednolitym regulaminem . 18 stycznia 1941 r. województwo śląskie zostało ponownie podzielone na województwa dolnośląskie i górnośląskie.

W styczniu 1945 r. Armia Czerwona zajęła niedawno ewakuowany teren powiatu i na przełomie marca i kwietnia 1945 r. oddała go pod administrację PRL . W wyniku ucieczki i wypędzenia Niemców z Europy Środkowo-Wschodniej tereny powiatu zostały następnie przesiedlone przez Polaków . ^[8.]

Władze powiatu

1742–1748  Christoph Sigismund von Lüttwitz ^[5]

1748–1787  Ernst Wilhelm von Kessel ^[5]

1787–1801  Gottlob Sylvius Wilhelm von Koschembahr ^[5]

1801–1818  Sylvius von Frankenberg-Proschlitz ^[5]

1818–1819  Ferdinand von Busse ( przedstawiciel )

1819–1833  Ludwig von Richthofen

1833–1834 Wilhelm von Ehrenberg ( przedstawiciel )

1834–1861 Carl von Scheliha

1861–1887 Oskar von Heydebrand i Lasa

1887–1895  Ernst von Heydebrand i Lasa

1895–1907 Georg von Stosch

1907–1917  Siegfried von Grolmann

1917–1918  Bernhard zu Stolberg-Stolberg ( przedstawiciel )

1918-1919 Pampersy Paula

1919–1934  Gotthard Hermann Sperling

1934– 1945 Hans Friedrich Le Tanneux z Saint Paul

Konstytucja lokalna

Od XIX wieku powiat Militsch został podzielony na cztery miasta: Militsch, Prausnitz, Sulau i Trachenberg, na gminy wiejskie i dzielnice dworskie . Wraz z wprowadzeniem Ustawy o Konstytucji Miejskiej Prus z dnia 15 grudnia 1933 r., od 1 stycznia 1934 r. obowiązywała jednolita konstytucja miejska dla wszystkich gmin pruskich. Wraz z wprowadzeniem 30 stycznia 1935 r . niemieckiego Kodeksu gminnego, 1 kwietnia 1935 r . w Rzeszy Niemieckiej weszła w życie jednolita konstytucja gminna, zgodnie z którą dotychczasowe gminy wiejskie nazywano obecnie gminami. Nie tworzono już nowej konstytucji okręgowej; W dalszym ciągu obowiązywały rozporządzenia powiatowe dla prowincji Prus Wschodnich i Zachodnich, Brandenburgii, Pomorza, Śląska i Saksonii z dnia 19 marca 1881 roku.

Zachowano wiele:

https://www.hausschlesien.de/pierwsze-dni-wojny-w-miliczu?lang=pl

Źródło: https://de.wikipedia.org/wiki/Landkreis_Militsch

Lata powojenne

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Powiat_milicki

Powiat milicki – jednostka samorządu terytorialnego w Polsce, w północno-wschodniej części województwa dolnośląskiego, utworzona w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jej siedzibą jest miasto Milicz. Ze względu na położenie w parku krajobrazowym i jakość powietrza (prowadzone w 2004 r. przez Państwową Inspekcję Ochrony Środowiska badania jakości powietrza stwierdziły niski w porównaniu do całego obszaru województwa dolnośląskiego poziom zanieczyszczeń dwutlenkami azotu i siarki^[2]) powiat swoją przyszłość upatruje w turystyce i agroturystyce. Od 2000 r. organizator Święta Karpia Milickiego – Dni Doliny Baryczy, a od 2007 r. Parady Konstytucji.

W skład powiatu wchodzą:

• gminy miejsko-wiejskie: Milicz
• gminy wiejskie: Cieszków, Krośnice
• miasta: Milicz

Przed 1 stycznia 1999 r. wszystkie gminy powiatu należały do województwa wrocławskiego.

Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]

Północna część powiatu w granicach Wielkopolski na mapie według Kodeksu dyplomatycznego Wielkopolski^[3].

Północna część ziem, na których leży powiat, w średniowieczu wchodziły w skład Wielkopolski. W okresie rozbicia dzielnicowego Polski dochodziło do licznych przygranicznych konfliktów zbrojnych pomiędzy księstwami^[3].

W wyniku aneksji południowe ziemie Wielkopolski przyłączone zostały do Śląska przez książąt śląskich. W 1217 miało miejsce w Sądowlu zawarcie pokoju pomiędzy księciem wielkopolskim Władysławem Laskonogim, a księciem śląskim Henrykiem I Brodatym w wyniku, którego południe Wielkopolski wraz z północną częścią dzisiejszego powiatu milickiego (dzisiejsza gmina Cieszków) przypadła temu ostatniemu^[3].

Charakterystyka powiatu[edytuj | edytuj kod]

Powiat milicki położony jest w północno-wschodniej części Dolnego Śląska przy granicy z Wielkopolską, w dolinie rzeki Baryczy. Jest jednym z najmniejszych obszarowo powiatów w Polsce. Złożony jest jedynie z trzech gmin. Na jego krajobraz w przeważającej części składają się zróżnicowane kompleksy leśne i stawowe. „Stawy Milickie” stanowią największy ośrodek hodowli karpi w Polsce i Europie. Powstawały przez wieki. Gospodarka stawowa rozwijała się na tych terenach już na początku wieku XI. Dzięki zakonowi cystersów, który osiedlił się tu w 1136 r. wybudowano ponad 2000 ha stawów. Dynamiczny rozwój gospodarki stawowej przypada na XVI i początek XVII wieku. W tym okresie w samym powiecie milickim było 8443 ha stawów. Obecnie powierzchnia wszystkich stawów przekracza 8 tys. ha. Zasilane są woda z Baryczy i jej dopływów. Unikatowa flora i fauna tego obszaru, bogactwo krajobrazowe i historyczne były powodem, dla którego utworzono tu Park Krajobrazowy Dolina Baryczy. Milicka Dolina Baryczy jest największym parkiem krajobrazowym w Polsce. Jego powierzchnia wynosi 87 tys. ha. Powstał w 1996 r. Składają się nań wielkie kompleksy leśne i wodne. Samych ptaków rozpoznano tu 270 gatunków. Spośród najrzadszych warto wymienić: czaplę purpurową, bąka, bociana czarnego, perkoza rdzawoszyjego, zausznika, żurawia i orła bielika. W 2000 r. „Stawy Milickie” znalazły się wśród 13 obszarów wodnych, objętych światowym programem ochrony jezior Living Lakes, obok takich miejsc jak Jezioro Bodeńskie, jezioro Bajkał czy Morze Martwe.

„Stawy Milickie”

Stawy Milickie

Bocian czarny

„Stawy Milickie” to nie tylko nazwa akwenów w powiecie milickim, ale również państwowego zakładu budżetowego prowadzącego swoją działalność na obszarze 7600 ha, w tym około 6500 ha zajmują właśnie stawy. Obecnie w skład PZB „Stawy Milickie” wchodzi pięć zakładów rybackich: Krośnice, Potasznia, Radziądz, Ruda Sułowska i Stawno.

W 1963 r. utworzono na tym terenie rezerwat ornitologiczny. Występuje tutaj ponad 270 gatunków ptaków, wśród których można wyróżnić orła bielika, bociana czarnego oraz wiele rzadkich gatunków gęsi i kaczek, spośród których na szczególna uwagę zasługuje zagrożona wyginięciem podgorzałka.

Imprezy kulturalne organizowane przez Starostwo Powiatowe

Pokaz konny podczas Święta Karpia

Dni Doliny Baryczy – Święto Karpia Milickiego Święto Karpia Milickiego – doroczna impreza plenerowa organizowana w od 2000 r. przez Starostwo Powiatowe w Miliczu. W 2007 r. pojawił się w nazwie drugi człon „Dni Doliny Baryczy”. Związana z głównym produktem regionu. Tradycją święta jest gotowanie wielkiego gara (kilka tysięcy litrów) zupy rybnej, zwanej „Polewką Rybną z Doliny Baryczy”, którą następnie rozdaje się pośród chętnych smakoszy. Od 2008 r. święto wpisane w obchody Dni Dolnego Śląska. Odbywa się w zabytkowym parku w stylu angielskim przy pałacu Maltzanów na tle ruin średniowiecznego piastowskiego zamku książąt oleśnickich.

Składanie kwiatów pod pomnikiem niepodległości podczas parady

Parada Konstytucyjna, Parada Konstytucji 3 maja organizowana przez Starostwo Powiatowe w Miliczu od 2007 r. Jej pomysłodawcy postawili sobie za cel zmianę podejścia do narodowych i państwowych rocznic z ich obchodzenia na autentyczne świętowanie. W Paradzie Konstytucji, którą rozpoczyna msza za Ojczyznę z udziałem milickich służb mundurowych i kombatantów w kościele pw. św. Andrzeja Boboli, biorą udział: orkiestra dęta, jeźdźcy konni w strojach ludowych i z epoki Stanisławowskiej, powozy konne, bractwa kurkowe i rycerskie, policjanci, straż pożarna: państwowa i ochotnicza z zabytkowymi sikawkami, motocykliści, harcerze, Cech Rzemiosł Różnych, uczniowie w strojach z czasów Sejmu Wielkiego, władze lokalne oraz licznie mieszkańcy Milicza. Parada zaczyna się pod urzędem miejskim, gdzie zostaje uroczyście wciągnięta na maszt przy dźwiękach Mazurka Dąbrowskiego polska flaga narodowa, następnie przechodzi pod pomnik niepodległości, tu następuje uroczysta zmiana warty, składany jest wieniec od mieszkańców oraz kwiaty od organizacji, instytucji i zakładów pracy, dalej przechodzi do Rynku, a stamtąd do parku. Kończy ją Majówka Konstytucyjna przy klasycystycznym pałacu hrabiostwa Maltzanów, gdzie odbywają się koncerty orkiestry i pokazy bractw, a na uczestników czeka strażacka grochówka.

Władze powiatu na przestrzeni lat

Demografia

Liczba ludności (dane z 30 czerwca 2005):

Piramida wieku mieszkańców powiatu milickiego w 2014 roku[4].

Według danych z 31 grudnia 2019 roku[5] powiat zamieszkiwało 36 999 osób. Natomiast według danych z 30 czerwca 2020 roku powiat zamieszkiwało 36 913 osób[6].

Gospodarka

W końcu listopada 2019 liczba zarejestrowanych bezrobotnych w powiecie obejmowała ok. 0,9 tys. mieszkańców, co stanowi stopę bezrobocia na poziomie 6,4% do aktywnych zawodowo[7].

Sąsiednie powiaty

powiat oleśnicki

powiat trzebnicki

powiat rawicki (wielkopolskie)

powiat krotoszyński (wielkopolskie)

powiat ostrowski (wielkopolskie)

Przypisy

↑ Wyniki badań bieżących - Baza Demografia - Główny Urząd Statystyczny, demografia.stat.gov.pl [dostęp 2020-05-20].

↑ wroclaw.pios.gov.pl

↑ Skocz do:a b c Praca zbiorowa 1877 ↓.

↑ Powiat milicki w liczbach, Polska w liczbach [dostęp 2016-01-21] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.

↑ l, Ludność. Stan i struktura ludności oraz ruch naturalny w przekroju terytorialnym (stan w dniu 31.12.2019), 31 grudnia 2019.

↑ GUS, TABL. II. LUDNOŚĆ, RUCH NATURALNY ORAZ MIGRACJE LUDNOŚCI WEDŁUG POWIATÓW W PIERWSZYM PÓŁROCZU 2020 R., 30 czerwca 2020.

↑ GUS, Bezrobotni zarejestrowani i stopa bezrobocia. Stan w końcu listopada 2019 r., stat.gov.pl [dostęp 2020-01-15] (pol.).

https://medievalheritage.eu/pl/strona-glowna/zabytki/polska/milicz-zamek/

Kraina stawów Dzieje Milicza i okolic do 1945

Strona w budowie: zebrał Janusz Łabuda